Wierny pies

Przed wiekami dzisiejsze tereny Toszka porastały gęste i bogate w zwierzynę knieje. Wybrał się tam na  łowy jeden z  książąt opolskich. Polowanie było udane, służba już znosiła upolowane sztuki zwierząt, ciesząc się, że zapasów mięsnych wystarczy na długie miesiące. Zmęczony łowami książę przysiadł na polanie wśród paproci i już po chwili zmorzył go sen. Czuwał przy nim wierny pies. Nagle zakołysał się zagajnik i wprost na śpiącego księcia zaczęły biec dwa olbrzymie odyńce. Służba zamarła. Tylko pies stanął bohatersko w obronie swego pana i  stoczył nierówną walkę z  dzikami. Szamotanina obudziła księcia. Tymczasem ranne odyńce uciekły do  lasu, a  wycieńczony pies podpełznął do stóp swego pana i kilka minut później na jego rękach zakończył żywot. Pan gorzko zapłakał nad losem swojego czworonożnego przyjaciela, z  którym bawił się od najmłodszych lat. Pochował go na polance, gdzie rozegrało się całe to  dramatyczne zdarzenie. Książę, powróciwszy z  udanych, ale jakże smutnych łowów, rozkazał na miejscu walki psa z dzikami postawić zamek i utworzyć osadę, którą nazwał Toszek, takie bowiem imię nosił jego wierny pies.

Wierny pies (wersja w gwarze śląskiej) Piyrwyj kole Toszka rosły gynste lasy bogate we zwierzyna. Jedyn ze ksiōnżōnt opolskich wybroł sie do tych borōw na gōn. Gōn sie udoł, służba znosiyła już ubite sorniki i chazoki. Wszyjscy radzi byli, bo miynsa styknie na dugo. Ksiōnże urobiōny gōnem legnył sie miyndzy paprocie, pod brzimym i usnył. Wachowoł przi nim pies. Narozki ze młodnika pokazoły sie dwie dzike świnie i  kalupym pogoniyły na  ksiyńcia. We  służba keby pieron szczelōł. Niy wiedzieli, co  poczōńć. Yno wierny pies skoczōł i ciepnōł sie na dzike świnie. Larmo ôbudziyło ksiyńcia. Pogryzione świnie uciykły do  lasa, a  pokwawiony pies doczołgoł sie do  pana i  umrzył mu  na  rynkach. Pon poślimtoł sie nad swojim psym — kamratym, z kerym bawiōł sie jeszcze za bajtla. Pochowali psa na polance pod brzimym, kaj ksiōnże się zdrzymnōł. Jak pan przyijechoł nazod ze gōna, kozoł we  lesie wybudować zōmek i  osada Toszek — to  skuli tego, że  take miano mioł jego wierny pies

Pliki audio

Czytaj również

Newsletter - Zapisz się