Na początku lat 30. XX w. właścicielem majątku w Lubnie byli Hans Carl i Celine von Treichel, jego zarządcą zaś – znana z czasu wojny postać „kata Warszawy” niszczycielsko tłumiącego Powstanie Warszawskie w 1944 r. – Erich von dem Bach-Zelewski. Korzyści finansowe ze spieniężenia dóbr w Lubnie przypadły właśnie jemu. Niejasne i nietypowe okoliczności przekazania majątku po śmierci właścicieli mogą sugerować pomoc ówczesnych władz w tym procederze, w zamian za którą umacniał on ideologię faszyzmu na ziemi landsberskiej (gorzowskiej) finansując np. rozwój placówek Hitlerjugend.