Rezerwat „Cisy koło Sierakowa” utworzony został w 1957 r., głównie w celu ochrony jednego ze znajdujących się w rejonie Lublińca naturalnych stanowisk cisa pospolitego. Obszar rezerwatu obejmuje nieco ponad 8 ha. Na terenie tym wykształciło się kilka zbiorowisk roślinnych. Jednym z nich jest kwaśna buczyna niżowa, będąca zbiorowiskiem leśnym, zdominowanym (jak zresztą sugeruje nazwa) przez buki, pośród których rosną także inne gatunki drzew. Tutejsza buczyna jest zbiorowiskiem o tyle cennym, że na jej obszarze występuje większość populacji cisa w rezerwacie. Drzewostany w tej części cechują się także wiekowością – mają ponad 150 lat.
Kolejne zbiorowisko leśne na tym obszarze objętym ochroną to przystrumykowy łęg jesionowo-olszowy, stanowiący jedną z odmian lasu łęgowego. Łęgi, niegdyś powszechne, zaczęły być tępione w miarę rozwoju gospodarki wodnej, upraw i zabudowy. Lasy łęgowe spotykamy na terenach niemal całej Polski, na siedliskach wilgotnych, w dolinach oraz w rejonie obszarów źródliskowych. W drzewostanach dominuje olsza czarna i jesion. Rezerwat objął swymi granicami także dwa inne zbiorowiska leśne, powszechnie występujące na naszych terenach: środkowopolski sosnowo-dębowy bór mieszany oraz grąd subkontynentalny. Dla pierwszego z nich charakterystyczny jest równorzędny udział sosny i dębu w drzewostanie. Domieszkę stanowi brzoza, grab i osika. Grąd subkontynentalny to zbiorowisko charakterystyczne natomiast raczej dla Polski wschodniej, a więc terenów o klimacie bardziej kontynentalnym. W drzewostanach grądowych dominuje grab, dąb szypułkowy oraz lipa drobnolistna, którym towarzyszą w mniejszej ilości inne gatunki drzew.