Najstarszą część kościoła św. Trójcy w Rachowicach stanowi murowane prezbiterium z zakrystią, pochodzące z 1668 r. Z tego samego okresu pochodzi drewniana nawa, do której dostawiono w latach 1679-88 wieżę – dzwonnicę. Niestety, konstrukcja ta spłonęła w 1705 r. Pod koniec wieku XVIII wybudowano nową. W wieku XX kościół św. Trójcy trzykrotnie remontowano. W 1945 r. plebania została podpalona przez żołnierzy radzieckich. Wówczas to spłonęły stare księgi i dokumenty.
Orientowany kościół św. Trójcy znajduje się pośrodku przykościelnego cmentarza. Obiekt składa się z murowanego, późnogotyckiego prezbiterium zamkniętego trójbocznie, z charakterystycznymi dla gotyckich kościołów skarpami. Do niego przybudowano zakrystię. Szersza od prezbiterium drewniana nawa ma konstrukcję zrębową, a drewniana wieża - słupową. Pod prezbiterium znajduje się krypta grobowa. Nawę kościoła otaczają soboty. Dwuspadowy dach pokryty jest gontem, podobnie jak wysokie, namiotowe pokrycie wieży. Dach prezbiterium zwieńczony jest sygnaturką z kopułką.
We wnętrzu kościoła znajduje się m.in. XVII-wieczny dębowy portal, a także kute drzwi do zakrystii, pochodzące jeszcze z wieku XV. Większość wyposażenia jest barokowa i XIX-wieczna. Szczególnie cenny jest ołtarz główny, posiadający liczne rzeźby figuralne. Pochodzi on z roku 1679. Z XVIII w. pochodzą późnobarokowe ołtarze boczne. Ambona jest XIX-wieczna. Ogrodzenie kościoła z przełomu XVIII i XIX w. wykonane zostało z drewna i murowanych słupków oraz pokryte gontowym daszkiem.